گریــه‌های احــیاگر
براى على بن الحسين(ع) فرصتى نظير فرصت امام أبا عبدالله (ع) ،پدر بزرگوارش پيدا نشد، همچنان‌كه فرصتى نظير فرصتى كه براى امام صادق(ع) پديد آمد پيدا نشد، اما براى كسى كه مى خواهد خدمتگزار اسلام باشد همه مواقع فرصت است ولى شكل فرصتها فرق مىكند.
ببينيد امام زين العابدين به صورت دعا چه افتخارى براى دنياى شيعه درست كرده؟! و در عين حال در همان لباس دعا امام كار خودش را مىكرد.
بعضى خيال كرده اند امام زين‌العابدين چون در مدتى كه حضرت بعد از پدر بزرگوارشان حيات داشتند قيام به سيف نكردند، پس گذاشتند قضايا فراموش شود.
ابداً [چنين نيست]، از هر بهانه اى استفاده مىكرد كه اثر قيام پدر بزرگوارش را زنده نگه دارد. آن گريهها كه گريه مىكرد و يادآورى مى‌نمود براى چه بود؟
آيا تنها يك حالتى بود مثل حالت آدمى كه فقط دلش مى سوزد و بى هدف گريه مى كند؟! يا مىخواست اين حادثه را زنده نگه دارد و مردم يادشان نرود كه چرا امام حسين قيام كرد و چه كسانى او را كشتند؟ اين بود كه گاهى امام گريه مى كرد، گريههاى زياد.
* مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى (سيرى در سيره ائمه اطهارع)
ج18، صص: 34-33- با تلخیص و ویرایش